Parasiet

Parasiet

Er bestaat geen andere verklaring voor het leed dat we mekaar aandoen, de extremiteit waarmee we dat doen, de middelen die we daarvoor ontwerpen, vrijmaken, inzetten, dan dat we "buiten onszelf" zijn. Ik bedoel dit letterlijk. We spenderen het grootste deel van ons leven in een dwaalhof dat zich buiten onze innerlijke rust bevindt. Meestal vergeten we dat er überhaupt zoiets bestaat als innerlijke rust. En we voelen ons in dat dwaalhof dermate slecht en vervreemd dat we anderen - of de wereld - daarvoor verantwoordelijk stellen. Onze agressie ten opzichte van onze medemens toont onze onmacht en ons extreem onbehagen.

In één van de (latere en meer esoterische en soms bizarre) boeken van Carlos Castaneda staat er dat de mens gevangen wordt gehouden door een soort parasitaire bewustzijnsvorm, die zich voedt met de energie die "het drama van ons leven" doet vrijkomen. Om deze parasiet van ons lijf te krijgen moeten we "de wereld stoppen". Hiermee bedoelde Castaneda vooral dat we de constante stroom van emoties, gedachten en reakties die door ons heen gaan, moeten leren stil te leggen.

Zoals ik al zei, de latere theorieën van Castaneda zijn zelfs voor mij vaak uiterst bizar. Maar neem even aan dat er een grond van waarheid in schuilt. Denk er gewoon als gedachtenoefening even over na: je bent totaal machteloos om jezelf te bevrijden uit jouw eigen gedachten- en emotiestroom. Je vindt geen rust in dit leven en in jezelf. En alle emoties, alle drama, scheldtirades, ruzies, wraakacties zullen jou persoonlijk niet dichter bij je innerlijk rustpunt brengen. En een parasiet houdt je gevangen en slorpt jouw energie op, dag na dag.

Ik krijg hier verschrikkelijk jeuk van. U?