Geen tijd.
Afspraken maken.
Boodschappen doen.
Naar de kapper gaan.
Werken.
Honderd excuses om niet hoeven stil te staan, met beide voeten in het ogenblik, genietend van de zon op je huid, wetend dat elk moment het laatste kan zijn.
In onze tuin in Escazu beginnen de amaryllissen te bloeien.
In één seconde van zich tot vervelens toe herhalende menselijke onverschilligheid, opent zich ergens schoonheid. We zijn altijd omringd door kleine vensters en kleurige mosaïeken, die we zelfingenomen voorbijwandelen tot we grijs zijn.
vrijdag 13 februari 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ik ben al grijs. Check it out.
BeantwoordenVerwijderenWaarom word ik boos als ik dit lees?
BeantwoordenVerwijderen