The Jackson 5 landed their contract with Motown Records the year I was born. When I was four years old MJ had his first solo-hit, a song about a friendship between a young boy and a rat (Ben). There would be many rats in MJ's life. In 1977 I watched the Wizard of Oz, in which MJ played the scarecrow. In 1979 the dutch tv-show "Avro's Toppop" (with Ad Visser) played "Don't stop 'til you get enough".
In 1982 the world was hit by "Thriller". Admit it, we ALL wanted more of that! But MJ was a perfectionist and he took his time to select the right songs for his new albums. Maybe he should have published all the songs (hundreds of them) he wrote between albums, even if they were sub-MJ-standard. Undoubtedly, they still would have been better than alot of the crap that made it into the hitparades in the eighties. Instead, he waited until his work of art was goddamn ready. That was in 1987, with Bad. Five number one hits all over the world. Bam! We wanted more of that too!
But the King took his time again and the nineties had started, with it's more and more hectic market dynamics in music. If a band didn't put out at least one great album every year they were forgotten. Impatience lead to speculation. Bored fans and bored press were shouting: here we are now, entertain us!! MJ was never ready for this nihilistic entertainement-consumption-oriented generation. He had been around too long to give in to the demand for cheap entertainment. Yet that is what the market wanted. The albums MJ made in the nineties were still popular, but the crowd had moved on to other things. I have to admit, so did I. When I think about the nineties I think about The Smashing Pumpkins, The Breeders, Porno for Pyros, Jeff Buckley, not MJ.
But I never forgot the King of Pop. He was the King of Pop. And don't you ever forget that!
vrijdag 26 juni 2009
woensdag 18 maart 2009
The role of the State
Mikhail Gorbachev in the International Herald Tribune
As the global financial and economic crisis grows deeper and more severe, we must all rethink some key issues, including the role of the state. One can already predict that the approach to the role of the government that has prevailed over the past few decades will be reversed.
The assault on the state was launched over 30 years ago, with Margaret Thatcher and Ronald Reagan firing the first shots. Economists, businesspeople and politicians pointed their fingers at the government as the source of just about every problem in the economy.
True, there was much to criticize about the way government functioned. At that time, voters had good reasons to support politicians who promised to limit the role of government bureaucracy and to give business more freedom to grow.
Yet there was something else behind the criticism of government. The hidden agenda reflected the interests of those who, while promising that "the rising tide would lift all boats," were more concerned with giving free rein to big corporations, releasing them from important obligations to society and dismantling the social safety net that protected workers.
Globalization ushered in a new phase in the assault on the state, sharpening competition in the markets of goods, services and labor. The principles of monetarism, of social and environmental irresponsibility, and of over-consumption and hyperprofits as engines of the economy and society were positioned as an international standard. The so-called Washington Consensus, which reflected those principles, was force-fed to the world.
Increasingly, the state was squeezed out of various spheres of business and finance, leaving them with practically no oversight. One after another, bubbles were blown and, sooner or later, popped — the digital bubble, the stock market and the mortgage bubbles.
Eventually, global finance as a whole became one huge bubble. In the process, small groups of people created fabulous wealth for themselves while living standards for most people remained stagnant at best. As for the world's poor, commitments to help them were largely forgotten.
This weakening of the state allowed the wild wave of financial fraud and corruption to rise. It was responsible for the invasion of organized crime into the economies of numerous countries and for the disproportionate influence of corporate lobbies, which have grown into gigantic nongovernmental bureaucracies with enormous funds and political leverage. This has distorted the democratic process and severely damaged the social fabric.
September 2008 saw the beginning of a catastrophic collapse of the entire structure. This collapse is burying people's savings under the rubble, bringing down production at an unprecedented rate and leaving millions jobless. It is no exaggeration to say that the economy of every country in the world is now threatened.
Even so, we keep hearing from those who still believe in the magic curative powers of unregulated markets. But today, people are no longer looking to them for solutions. They expect their elected leaders to act. Those leaders must use the tools of government intervention; no other tools are available.
At a time when the economic tsunami is threatening the livelihoods of hundreds of millions of people, we must reconsider the state's responsibility for the security and safety of its citizens. We have heard arguments against the "nanny state" and against "cradle-to-grave security." Indeed, government cannot be all things to all people. But it must at least protect people from financial highway robbery of the kind that it has allowed.
Governments have now assumed the responsibility for rescuing the economy. In meeting this challenge they must not allow huge sums of taxpayers' money to be spent without control. The money must not end up in the hands and pockets of those who always want to "privatize the profits and nationalize the losses."
In a global world, we need to simultaneously clean up the messes in individual countries while building structures for longer-term governance at the international level. The first summit meeting of the Group of 20, held last November in Washington, was a beginning. The composition of the group showed a new awareness of the need for an unprecedented joining of forces.
I want to hope that government leaders — like those in the G-20 who will meet in London in April to discuss the financial crisis — will solve the pressing issues while also laying the groundwork that could stand for decades to come.
The challenges are truly awesome: to define a new role for governments and the international bodies in regulating the economy, to start building economies that are less militarized and do not run on over-consumption and hyperprofits, to harmonize moral and environmental concerns with economic growth.
The task is equal in magnitude to the challenge of warding off the threat of nuclear catastrophe that we faced in the late 1980's. That challenge was met through unprecedented international cooperation and collective leadership that transcended outdated stereotypes and put common interests first.
As the global financial and economic crisis grows deeper and more severe, we must all rethink some key issues, including the role of the state. One can already predict that the approach to the role of the government that has prevailed over the past few decades will be reversed.
The assault on the state was launched over 30 years ago, with Margaret Thatcher and Ronald Reagan firing the first shots. Economists, businesspeople and politicians pointed their fingers at the government as the source of just about every problem in the economy.
True, there was much to criticize about the way government functioned. At that time, voters had good reasons to support politicians who promised to limit the role of government bureaucracy and to give business more freedom to grow.
Yet there was something else behind the criticism of government. The hidden agenda reflected the interests of those who, while promising that "the rising tide would lift all boats," were more concerned with giving free rein to big corporations, releasing them from important obligations to society and dismantling the social safety net that protected workers.
Globalization ushered in a new phase in the assault on the state, sharpening competition in the markets of goods, services and labor. The principles of monetarism, of social and environmental irresponsibility, and of over-consumption and hyperprofits as engines of the economy and society were positioned as an international standard. The so-called Washington Consensus, which reflected those principles, was force-fed to the world.
Increasingly, the state was squeezed out of various spheres of business and finance, leaving them with practically no oversight. One after another, bubbles were blown and, sooner or later, popped — the digital bubble, the stock market and the mortgage bubbles.
Eventually, global finance as a whole became one huge bubble. In the process, small groups of people created fabulous wealth for themselves while living standards for most people remained stagnant at best. As for the world's poor, commitments to help them were largely forgotten.
This weakening of the state allowed the wild wave of financial fraud and corruption to rise. It was responsible for the invasion of organized crime into the economies of numerous countries and for the disproportionate influence of corporate lobbies, which have grown into gigantic nongovernmental bureaucracies with enormous funds and political leverage. This has distorted the democratic process and severely damaged the social fabric.
September 2008 saw the beginning of a catastrophic collapse of the entire structure. This collapse is burying people's savings under the rubble, bringing down production at an unprecedented rate and leaving millions jobless. It is no exaggeration to say that the economy of every country in the world is now threatened.
Even so, we keep hearing from those who still believe in the magic curative powers of unregulated markets. But today, people are no longer looking to them for solutions. They expect their elected leaders to act. Those leaders must use the tools of government intervention; no other tools are available.
At a time when the economic tsunami is threatening the livelihoods of hundreds of millions of people, we must reconsider the state's responsibility for the security and safety of its citizens. We have heard arguments against the "nanny state" and against "cradle-to-grave security." Indeed, government cannot be all things to all people. But it must at least protect people from financial highway robbery of the kind that it has allowed.
Governments have now assumed the responsibility for rescuing the economy. In meeting this challenge they must not allow huge sums of taxpayers' money to be spent without control. The money must not end up in the hands and pockets of those who always want to "privatize the profits and nationalize the losses."
In a global world, we need to simultaneously clean up the messes in individual countries while building structures for longer-term governance at the international level. The first summit meeting of the Group of 20, held last November in Washington, was a beginning. The composition of the group showed a new awareness of the need for an unprecedented joining of forces.
I want to hope that government leaders — like those in the G-20 who will meet in London in April to discuss the financial crisis — will solve the pressing issues while also laying the groundwork that could stand for decades to come.
The challenges are truly awesome: to define a new role for governments and the international bodies in regulating the economy, to start building economies that are less militarized and do not run on over-consumption and hyperprofits, to harmonize moral and environmental concerns with economic growth.
The task is equal in magnitude to the challenge of warding off the threat of nuclear catastrophe that we faced in the late 1980's. That challenge was met through unprecedented international cooperation and collective leadership that transcended outdated stereotypes and put common interests first.
vrijdag 27 februari 2009
Let's go for a curry!
I'm always looking for perfection in cooking. Most of my cooking is "very good" to "excellent", but I'm always striving for "perfect". It's the only way to pay hommage to the ingredients, which are a gift from nature and earth, and a symbol of the tender care of the farmer. I really believe that treating perfect ingredients with less than the utmost respect, should be listed as a mortal sin. I don't care if you've just bought your first Jamie Oliver book or if you were top of your class at the California Culinary Academy.
A few times in my life I have cooked something that was absolutely perfect. For example a sauteed gooseliver with leek, acacia-honey and balsamic vinegar, served as a little "spoon-appetizer". A pity it was only a mouthful! I started with the perfect ingredients: a homemade veal-stock, the best gooseliver from the Périgord-region in France, organic leeks, delicious acacia-honey and great balsamic vinegar. Given the quality of the ingredients, there wasn't a whole lot that could go wrong, but since I was cooking for my best friends I added the mysterious seventh ingredient: love. I tried to make this dish again, two years later, but then I added too much of the eighth ingredient: routine, and it just wasn't the same. Still very good, but not perfect.
One of the things I want to try to perfect is a curry. Even though many may not consider this "high cuisine", there is just something about the perfect blend of spices, the perfect texture and Indian taste that is mesmerizing. Of course there are many different kinds of curries, but if they are perfectly made, they are like expensive perfumes: complex, layered, mysterious, enticing, sexy.
Even though I'm no expert, I believe that the perfect curry should consist of different layers of taste. There should be a base of ground spices, with which one makes a paste or a "masala". This paste is fried in oil, to release the etherical oils. The oil should not be too hot, otherwise these precious oils will burn. I think one should use a neutral tasting oil or even butter. Olive oil, with its complex tastes of its own, should not be used in this case. After the main ingredients (meat, vegetables) have been added and coated with the masala, one should add a second layer of herbs: the non-crushed and non-grinded ones: star-anise, cinamon, cardamom-seeds, cloves, coriander-seeds, chili's, etcetera. And only at the last moment should one add fresh herbs, such as coriander or basil. I like to tear these fresh herbs with my fingers, instead of cutting them on a board.
The perfect curry is so perfect, that you would want to eat it forever. It is the ambrosia of the Gods!
A few times in my life I have cooked something that was absolutely perfect. For example a sauteed gooseliver with leek, acacia-honey and balsamic vinegar, served as a little "spoon-appetizer". A pity it was only a mouthful! I started with the perfect ingredients: a homemade veal-stock, the best gooseliver from the Périgord-region in France, organic leeks, delicious acacia-honey and great balsamic vinegar. Given the quality of the ingredients, there wasn't a whole lot that could go wrong, but since I was cooking for my best friends I added the mysterious seventh ingredient: love. I tried to make this dish again, two years later, but then I added too much of the eighth ingredient: routine, and it just wasn't the same. Still very good, but not perfect.
One of the things I want to try to perfect is a curry. Even though many may not consider this "high cuisine", there is just something about the perfect blend of spices, the perfect texture and Indian taste that is mesmerizing. Of course there are many different kinds of curries, but if they are perfectly made, they are like expensive perfumes: complex, layered, mysterious, enticing, sexy.
Even though I'm no expert, I believe that the perfect curry should consist of different layers of taste. There should be a base of ground spices, with which one makes a paste or a "masala". This paste is fried in oil, to release the etherical oils. The oil should not be too hot, otherwise these precious oils will burn. I think one should use a neutral tasting oil or even butter. Olive oil, with its complex tastes of its own, should not be used in this case. After the main ingredients (meat, vegetables) have been added and coated with the masala, one should add a second layer of herbs: the non-crushed and non-grinded ones: star-anise, cinamon, cardamom-seeds, cloves, coriander-seeds, chili's, etcetera. And only at the last moment should one add fresh herbs, such as coriander or basil. I like to tear these fresh herbs with my fingers, instead of cutting them on a board.
The perfect curry is so perfect, that you would want to eat it forever. It is the ambrosia of the Gods!
dinsdag 24 februari 2009
The poets
What inspires us to build these fences
To hide the mouse underneath the bed
The tiresome lengths we'll go to
To see to it that noone sees
Hiding what we really are:
A shifting, fleeting thing, fragile,
Scurrying in need of tenderness
The unforgiving lack of imagining in others..
Is why there are so rarely poets
On the pillow beside us.
To hide the mouse underneath the bed
The tiresome lengths we'll go to
To see to it that noone sees
Hiding what we really are:
A shifting, fleeting thing, fragile,
Scurrying in need of tenderness
The unforgiving lack of imagining in others..
Is why there are so rarely poets
On the pillow beside us.
vrijdag 20 februari 2009
Crisis en Chinese managementtips
Awel merci, da is ier crisis en kwist ekik da nie! (Urbanus, in de jaren '80)
De lichtzinnigheid waarmee politieke leiders omgaan met de huidige economische crisis tart alle verbeelding. Ik weet dat ik mij hier eigenlijk niet hoef over op te winden, vermits ik door mijn land statutair benoemd ben. Mijn loon en mijn postvergoeding zullen in de komende jaren niet dalen en mijn job is niet meteen in gevaar, ook al valt het land in duigen. Ik zou onder de invloed van narcotica een Costaricaanse politieagent mogen omverrijden, dan nog zou mijn werkgever mij als "sanctie" wellicht enkel "terugroepen naar het Hoofdbestuur". Er zijn ergere dingen in het leven. Zoals voor een autoconstructeur in de Tsjechische Republiek werken bijvoorbeeld.
Zo, dit gezegd zijnde wil ik iets kwijt over de nationalistische maatregelen die politici in Europa blijkbaar moeten nemen om hun eigen economie te redden. Dat zij hiermee de bestaansreden van de - reeds erg verzwakte - Europese Unie aantasten en de fundamenten van de Europese constructie ondermijnen, lijkt hen niet op te wegen tegen de bedreigde jobs in hun land. Tja, de huidige politieke generatie heeft WOII nooit meegemaakt en lijkt dan ook niet te beseffen dat hun nationalistische reflexen en hun populisme ook in de jaren '30 "in" waren.
Ook nu zijn we goed op weg naar het "elk voor zich" en "beggar thy neighbour". De Hongaar Sarkozy wil de Franse autoconstructeurs in eigen land houden en kondigt subsidies aan. Diezelfde autoconstructeurs trokken in de jaren '90 ondermeer naar Oost- en Centraal-Europa om daar de loonkosten te gaan drukken (lees: meer geld te verdienen). Daarna trokken ze naar China, Brazilië, Indië.
Landen zoals Frankrijk, maar ook België, organiseerden en organiseren nog steeds - op kosten van de belastingbetaler - economische en handelsmissies om "groeilanden" te gaan ontdekken. Europese ambassades in China zijn de laatste tien jaren trouwens veranderd in tour operators, die dit soort missies ondersteunen en begeleiden. Hierbij worden de "nationale" bedrijven in de watten gelegd met recepties, walking diners, lunchen met staatshoofden, een vriendelijke glimlach van Prinses Mathilde, enzovoort. Enerzijds wordt er dus "lang leve de globalisering!" geroepen en wordt de delocalisering aangemoedigd onder het mom van het "ontdekken van nieuwe markten", anderzijds wordt aan de noodrem getrokken als de fabrieken in eigen land dreigen dicht te gaan.
Misschien zijn er nog politici die werkloosheid en armoede een fundamenteel maatschappelijk probleem vinden. En misschien is er binnen deze kleine deelverzameling ook nog een politicus die durft toe te geven dat zijn macht op nationaal vlak quasi nihil is geworden (wie kiest er nu voor een politicus die zegt: kies mij, maar het spijt mij, ik ga niets of zeer weinig kunnen doen. De macht ligt bij de banken, investeringsfonds en de multinationals). Dit soort politici moet - gegeven de nationale onmacht - ervoor pleiten op Europees en internationaal niveau samen te werken.
Wat me niet minder misselijk maakt is het type guru-manager dat in dit soort periodes steevast verkondigt dat de Chinese taal het teken voor "crisis" weergeeft door een samenvoeging van de tekens voor "gevaar" en voor "opportuniteit, kans". Buiten de linguistische opmerking dat van deze new-age-manager-boutade niets klopt (zie: http://www.pinyin.info/chinese/crisis.html), kan een natuurliefhebber enkel opmerken dat de enige diersoort die in de dagelijkse slachting op de beurzen en op de werkvloer van de bedrijven een KANS ziet, een gier of een mestkever is. Aan de Chinezen één of andere vermeende taoïstische überwijsheid toeschrijven die neerkomt op roekeloosheid (of "moed" die onbeheerste gulzigheid verbergt), is voor deze eeuwenoude cultuur ronduit beledigend. Crisis betekent gevaar, voorzichtigheid is geboden, vlucht als je kan of maak je op om te strijden, want er zullen slachtoffers vallen. Ook voor Chinezen.
De lichtzinnigheid waarmee politieke leiders omgaan met de huidige economische crisis tart alle verbeelding. Ik weet dat ik mij hier eigenlijk niet hoef over op te winden, vermits ik door mijn land statutair benoemd ben. Mijn loon en mijn postvergoeding zullen in de komende jaren niet dalen en mijn job is niet meteen in gevaar, ook al valt het land in duigen. Ik zou onder de invloed van narcotica een Costaricaanse politieagent mogen omverrijden, dan nog zou mijn werkgever mij als "sanctie" wellicht enkel "terugroepen naar het Hoofdbestuur". Er zijn ergere dingen in het leven. Zoals voor een autoconstructeur in de Tsjechische Republiek werken bijvoorbeeld.
Zo, dit gezegd zijnde wil ik iets kwijt over de nationalistische maatregelen die politici in Europa blijkbaar moeten nemen om hun eigen economie te redden. Dat zij hiermee de bestaansreden van de - reeds erg verzwakte - Europese Unie aantasten en de fundamenten van de Europese constructie ondermijnen, lijkt hen niet op te wegen tegen de bedreigde jobs in hun land. Tja, de huidige politieke generatie heeft WOII nooit meegemaakt en lijkt dan ook niet te beseffen dat hun nationalistische reflexen en hun populisme ook in de jaren '30 "in" waren.
Ook nu zijn we goed op weg naar het "elk voor zich" en "beggar thy neighbour". De Hongaar Sarkozy wil de Franse autoconstructeurs in eigen land houden en kondigt subsidies aan. Diezelfde autoconstructeurs trokken in de jaren '90 ondermeer naar Oost- en Centraal-Europa om daar de loonkosten te gaan drukken (lees: meer geld te verdienen). Daarna trokken ze naar China, Brazilië, Indië.
Landen zoals Frankrijk, maar ook België, organiseerden en organiseren nog steeds - op kosten van de belastingbetaler - economische en handelsmissies om "groeilanden" te gaan ontdekken. Europese ambassades in China zijn de laatste tien jaren trouwens veranderd in tour operators, die dit soort missies ondersteunen en begeleiden. Hierbij worden de "nationale" bedrijven in de watten gelegd met recepties, walking diners, lunchen met staatshoofden, een vriendelijke glimlach van Prinses Mathilde, enzovoort. Enerzijds wordt er dus "lang leve de globalisering!" geroepen en wordt de delocalisering aangemoedigd onder het mom van het "ontdekken van nieuwe markten", anderzijds wordt aan de noodrem getrokken als de fabrieken in eigen land dreigen dicht te gaan.
Misschien zijn er nog politici die werkloosheid en armoede een fundamenteel maatschappelijk probleem vinden. En misschien is er binnen deze kleine deelverzameling ook nog een politicus die durft toe te geven dat zijn macht op nationaal vlak quasi nihil is geworden (wie kiest er nu voor een politicus die zegt: kies mij, maar het spijt mij, ik ga niets of zeer weinig kunnen doen. De macht ligt bij de banken, investeringsfonds en de multinationals). Dit soort politici moet - gegeven de nationale onmacht - ervoor pleiten op Europees en internationaal niveau samen te werken.
Wat me niet minder misselijk maakt is het type guru-manager dat in dit soort periodes steevast verkondigt dat de Chinese taal het teken voor "crisis" weergeeft door een samenvoeging van de tekens voor "gevaar" en voor "opportuniteit, kans". Buiten de linguistische opmerking dat van deze new-age-manager-boutade niets klopt (zie: http://www.pinyin.info/chinese/crisis.html), kan een natuurliefhebber enkel opmerken dat de enige diersoort die in de dagelijkse slachting op de beurzen en op de werkvloer van de bedrijven een KANS ziet, een gier of een mestkever is. Aan de Chinezen één of andere vermeende taoïstische überwijsheid toeschrijven die neerkomt op roekeloosheid (of "moed" die onbeheerste gulzigheid verbergt), is voor deze eeuwenoude cultuur ronduit beledigend. Crisis betekent gevaar, voorzichtigheid is geboden, vlucht als je kan of maak je op om te strijden, want er zullen slachtoffers vallen. Ook voor Chinezen.
vrijdag 13 februari 2009
Amaryllis
Geen tijd.
Afspraken maken.
Boodschappen doen.
Naar de kapper gaan.
Werken.
Honderd excuses om niet hoeven stil te staan, met beide voeten in het ogenblik, genietend van de zon op je huid, wetend dat elk moment het laatste kan zijn.
In onze tuin in Escazu beginnen de amaryllissen te bloeien.
In één seconde van zich tot vervelens toe herhalende menselijke onverschilligheid, opent zich ergens schoonheid. We zijn altijd omringd door kleine vensters en kleurige mosaïeken, die we zelfingenomen voorbijwandelen tot we grijs zijn.
Afspraken maken.
Boodschappen doen.
Naar de kapper gaan.
Werken.
Honderd excuses om niet hoeven stil te staan, met beide voeten in het ogenblik, genietend van de zon op je huid, wetend dat elk moment het laatste kan zijn.
In onze tuin in Escazu beginnen de amaryllissen te bloeien.
In één seconde van zich tot vervelens toe herhalende menselijke onverschilligheid, opent zich ergens schoonheid. We zijn altijd omringd door kleine vensters en kleurige mosaïeken, die we zelfingenomen voorbijwandelen tot we grijs zijn.
vrijdag 6 februari 2009
Storm
Sommige dagen moet men door het oog van de storm. Alles lijkt verwarrend, niets komt samen, je verzetten helpt niet. Je voelt een bedreiging, maar je weet niet vanwaar die komt. Je weet dus ook niet in welke richting je moet weglopen of waar je het gevaar in de ogen moet kijken.
Amon, ex-IRA, die dankzij een kogelwonde in zijn maag bier in zijn keelgat kon gieten zonder te moeten slikken (een feit dat ik zeer kon bewonderen toen ik 19 was), zei het volgende: is het een kwestie van leven of dood? Daarna at hij zijn frieten verder op met de filosofische bemerking "there's only one way to eat fries: with mayonaise!"
Amon, ex-IRA, die dankzij een kogelwonde in zijn maag bier in zijn keelgat kon gieten zonder te moeten slikken (een feit dat ik zeer kon bewonderen toen ik 19 was), zei het volgende: is het een kwestie van leven of dood? Daarna at hij zijn frieten verder op met de filosofische bemerking "there's only one way to eat fries: with mayonaise!"
donderdag 5 februari 2009
Naschmarkt, Wenen
Het is zaterdagmorgen en ik ga naar de Weense "knabbelmarkt". De zon kaatst op de tegels van het statige majolicahuis. Ik ga meteen naar Peter, die biologische groenten en fruit heeft. Hij laat mij kleine eetbare knolletjes proeven. Een zoete, korrelige en nootachtige smaak komt in mijn mond. Peter weet niet hoe die kleine aardesnoepjes heten. Zilverschoon? Zwanebloem? Knolspirea? Grote Teunisbloem? Een andere bio-verkoper heeft kleine paarsrode appels. Ze ruiken zeer aromatisch. Ik bijt in ééntje en zie dat ze vanbinnen rode aders hebben die in het roomwitte vruchtvlees doorlopen, alsof de kleur van de schil langzaam uitloopt. Dit zijn de lekkerste appels die ik totnogtoe mocht eten. Thuis zoek ik deze soort op. Geen beginnen aan, er zijn wereldwijd zo'n 7500 appelsoorten.
Ik heb er geen idee van waarom ik deze passie heb voor verschillende smaken, geuren en texturen. Bij mij kan het bijten in een oude appelsoort mij weemoedig maken en mij doen verlangen naar een tijd die ik zelfs nooit heb meegemaakt. Ik ben dus een culinair romanticus, denk ik. In Siena (vlakbij de Piazza del Campo) is er een restaurant dat Gallo Nero heet, en waar er middeleeuwse recepten worden klaargemaakt (www.gallonero.it). Ik zeg hiermee niet dat de avant-garde keuken uit Barcelona slecht is en alles wat onze voorvaderen naar binnen werkten zoete koek is. Wellicht heb ik gewoon heimwee naar variëteit, naar uitzonderingen, naar zeldzaamheid, naar niet-gestroomlijnd zijn, naar het zoeken, zonder dat de supermarkt het in je gezicht duwt. Ik krijg ANGST in supermarkten. Begrijpt u dat?
Ik heb er geen idee van waarom ik deze passie heb voor verschillende smaken, geuren en texturen. Bij mij kan het bijten in een oude appelsoort mij weemoedig maken en mij doen verlangen naar een tijd die ik zelfs nooit heb meegemaakt. Ik ben dus een culinair romanticus, denk ik. In Siena (vlakbij de Piazza del Campo) is er een restaurant dat Gallo Nero heet, en waar er middeleeuwse recepten worden klaargemaakt (www.gallonero.it). Ik zeg hiermee niet dat de avant-garde keuken uit Barcelona slecht is en alles wat onze voorvaderen naar binnen werkten zoete koek is. Wellicht heb ik gewoon heimwee naar variëteit, naar uitzonderingen, naar zeldzaamheid, naar niet-gestroomlijnd zijn, naar het zoeken, zonder dat de supermarkt het in je gezicht duwt. Ik krijg ANGST in supermarkten. Begrijpt u dat?
Parasiet
Parasiet
Er bestaat geen andere verklaring voor het leed dat we mekaar aandoen, de extremiteit waarmee we dat doen, de middelen die we daarvoor ontwerpen, vrijmaken, inzetten, dan dat we "buiten onszelf" zijn. Ik bedoel dit letterlijk. We spenderen het grootste deel van ons leven in een dwaalhof dat zich buiten onze innerlijke rust bevindt. Meestal vergeten we dat er überhaupt zoiets bestaat als innerlijke rust. En we voelen ons in dat dwaalhof dermate slecht en vervreemd dat we anderen - of de wereld - daarvoor verantwoordelijk stellen. Onze agressie ten opzichte van onze medemens toont onze onmacht en ons extreem onbehagen.
In één van de (latere en meer esoterische en soms bizarre) boeken van Carlos Castaneda staat er dat de mens gevangen wordt gehouden door een soort parasitaire bewustzijnsvorm, die zich voedt met de energie die "het drama van ons leven" doet vrijkomen. Om deze parasiet van ons lijf te krijgen moeten we "de wereld stoppen". Hiermee bedoelde Castaneda vooral dat we de constante stroom van emoties, gedachten en reakties die door ons heen gaan, moeten leren stil te leggen.
Zoals ik al zei, de latere theorieën van Castaneda zijn zelfs voor mij vaak uiterst bizar. Maar neem even aan dat er een grond van waarheid in schuilt. Denk er gewoon als gedachtenoefening even over na: je bent totaal machteloos om jezelf te bevrijden uit jouw eigen gedachten- en emotiestroom. Je vindt geen rust in dit leven en in jezelf. En alle emoties, alle drama, scheldtirades, ruzies, wraakacties zullen jou persoonlijk niet dichter bij je innerlijk rustpunt brengen. En een parasiet houdt je gevangen en slorpt jouw energie op, dag na dag.
Ik krijg hier verschrikkelijk jeuk van. U?
Er bestaat geen andere verklaring voor het leed dat we mekaar aandoen, de extremiteit waarmee we dat doen, de middelen die we daarvoor ontwerpen, vrijmaken, inzetten, dan dat we "buiten onszelf" zijn. Ik bedoel dit letterlijk. We spenderen het grootste deel van ons leven in een dwaalhof dat zich buiten onze innerlijke rust bevindt. Meestal vergeten we dat er überhaupt zoiets bestaat als innerlijke rust. En we voelen ons in dat dwaalhof dermate slecht en vervreemd dat we anderen - of de wereld - daarvoor verantwoordelijk stellen. Onze agressie ten opzichte van onze medemens toont onze onmacht en ons extreem onbehagen.
In één van de (latere en meer esoterische en soms bizarre) boeken van Carlos Castaneda staat er dat de mens gevangen wordt gehouden door een soort parasitaire bewustzijnsvorm, die zich voedt met de energie die "het drama van ons leven" doet vrijkomen. Om deze parasiet van ons lijf te krijgen moeten we "de wereld stoppen". Hiermee bedoelde Castaneda vooral dat we de constante stroom van emoties, gedachten en reakties die door ons heen gaan, moeten leren stil te leggen.
Zoals ik al zei, de latere theorieën van Castaneda zijn zelfs voor mij vaak uiterst bizar. Maar neem even aan dat er een grond van waarheid in schuilt. Denk er gewoon als gedachtenoefening even over na: je bent totaal machteloos om jezelf te bevrijden uit jouw eigen gedachten- en emotiestroom. Je vindt geen rust in dit leven en in jezelf. En alle emoties, alle drama, scheldtirades, ruzies, wraakacties zullen jou persoonlijk niet dichter bij je innerlijk rustpunt brengen. En een parasiet houdt je gevangen en slorpt jouw energie op, dag na dag.
Ik krijg hier verschrikkelijk jeuk van. U?
Abonneren op:
Posts (Atom)
